شبکه های کامپیوتر ترکیبی چیست؟

شبکه های کامپیوتر ترکیبی چیست؟

یکی از توپولوژی‌های شناخته شده شبکه رایانه ای، توپولوژی ترکیبی است. این مدل توپولوژی در مقایسه با  بقیه توپولوژی‌ها برتری‌هایی ‏دارد و همچنین هم عیب هایی را می شود در آن پیدا کرد. در این مقاله به شبکه های کامپیوتری ترکیبی می‌پردازیم.‏

در یک شبکه رایانه ای،‌گره ها و پیوندها وجود دارد که به ایستگاه‌های کاری جهت متصل شدن و ارتباط با همدیگر کمک می‌کنند. از این مدل الگویی به عنوان توپولوژی یک شبکه نام برده می‌شود. توپولوژی شبکه به دو مدل توپولوژی منطقی و توپولوژی فیزیکی تقسیم می‌شود. وقتی که در مورد پیوند ها، گره ها، دستگاه‌ها، مکان قرار گیری آنها و … بحث می‌کنیم، در حقیقت در مورد توپولوژی فیزیکی صحبت کرده‌ایم. ولی زمانی که از انتقال داده ها میان شبکه بحث می‌شود، در مورد توپولوژی منطقی بحث کرده ایم.
نکته: به هر کدام از عنصر های شبکه من جمله چاپگر، رایانه، سرور و … گره گفته میشود و به ارتباط بین هر دو گره پیوند میگوییم.

انواع زیادی توپولوژی فیزیکی وجود دارد که از آن ها می‌توانیم به توپولوژی نقطه به نقطه (point – to – point)، توپولوژی خطی یا باس (bus‎)، توپولوژی حلقوی (ring)، توپولوژی مشبک یا مش (mesh) و توپولوژی ترکیبی یا هیبریدی (hybrid ‎) اشاره کرد. طبقه‌بندی توپولوژی‌ها بر اساس اتصال میان گره‌های گوناگون در شبکه  صورت می‌گیرد. برای اینه یک توپولوژی خاص جهت استفاده انتخاب شود، عوامل گوناگونی را لازم است در نظر گرفت. هریک از این توپولوژی‌ها حسن ها و عیب های مختص به خود را دارند. در ادامه ی مقاله ی شبکه های کامپیوتری ترکیبی همراه ما باشید

توپولوژی ترکیبی چیست؟

ترکیب دو یا تعدادی توپولوژی مختلف، توپولوژی ترکیبی را شکل می‌دهد. وقتی که توپولوژی‌های گوناگون به همدیگر متصل شده و مشخصات و قابلیت‌های هیچ توپولوژی مشخصی را از خود نشان ندهند، آن وقت میگوییم که توپولوژی ترکیبی ایجاد شده است. این نوع توپولوژی وقتی انتخاب می‌شود که حداقل دو توپولوژی پایه‌ای در حال کار از قبل در یک محل وجود داشته باشد و می بایست این توپولوژی‌ها با همدیگر متصل شوند.
وقتی که یک توپولوژی خطی و یک توپولوژی ستاره ای به همدیگر وصل شده و ادغام شوند، توپولوژی تازه ای به نام توپولوژی ترکیبی ایجاد می‌شود وقتی که یک توپولوژی ستاره‌ای به یک توپولوژی ستاره‌‌ای دیگر وصل می‌شود، همچنان هم همان توپولوژی ستاره‌ای باقی می‌ماند. با این وجود، وقتی که یک توپولوژی خطی و یک توپولوژی ستاره ای به همدیگر متصل شده و ادغام شوند، توپولوژی جدیدی تحت عنوان توپولوژی ترکیبی ایجاد می‌شود. بیشتر وقتی که توپولوژی‌ها به همدیگر وصل شوند، درک توپولوژی حاصل سخت خواهد شد، با این وجود توپولوژی تازه بدون هیچ ایرادی عمل می‌کند. 

مزایا و معایب توپولوژی ترکیبی

مزایا

یکی از مهم ترین و اصلی ترین مزایای این مدل توپولوژی انعطاف پذیری است. توپولوژی ترکیبی با این هدف طراحی شده که بتواند برای چندین محیط شبکه‌ای گوناگون بکار گرفته شود. این مدل توپولوژی بیشتر ترکیبی از پیکربندی‌های گوناگون است و با توجه به این مسئله برای مقدار های متنوع ترافیک شبکه عالی عمل می‌کند. اضافه کردن دستگاه‌ها و اتصال های خارجی دیگر به این توپولوژی کار ساده ای است به این علت که گره‌های تازه و یا خارجی می‌توانند به یک توپولوژی وصل شده و آن توپولوژی میتواند به آسانی با یک توپولوژی ترکیبی متصل شود.

در قیاس با بیشتر توپولوژی‌های دیگر، توپولوژی ترکیبی مطمعن تر و قابل اعتماد تر است و وقتی که بروز خطا از قدرت تحمل بهتر و بیشتری برخوردار می‌باشد. از آنجا که در توپولوژی هیبریدی تعدادی توپولوژی به همدیگر وصل می‌شوند، در صورت بروز اشکال، جداسازی توپولوژی‌های متفاوت متصل به یکدیگر و  عیب یابی آسان‌تر است. وقتی که یک پیوند ویژه در شبکه از کار افتاده یا اسیب ببیند، این عمل موجب اختلال در عملکرد شبکه نمی‌شود.

هر مدل توپولوژی‌ای می‌تواند با مدل دیگر بدون ایجاد هیچ تغییری در توپولوژی موجود ترکیب و ادغام شود. سرعت این مدل توپولوژی با ثبات بوده به این علت که نقاط قوت هر کدام از این توپولوژی‌ها را توأم ساخته و نقطه ضعف آن را از بین می‌برد. به همین علت نیز کارآمدتر می‌باشد.

اصلی ترین مزیت این مدل توپولوژی این است که ضعف توپولوژی‌های گوناگون وصل شده به همدیگر را پوشش داده و از بین می‌برد و فقط نقطه های قوت آنها را به حساب می‌آورد. اگر چه توپولوژی ترکیبی از توپولوژی‌‌های پیچیده محسوب می‌شود، اما در رده ی کار آمد ترین و موثرترین توپولوژی ها است. در زیر  به شکل فهرست‌وار چند مورد از حسن های توپولوژی ترکیبی را نشان می‌دهیم.

* قابل اعتماد: برعکس سایر شبکه‌ها، عیب یابی و برطرف ساختن آن در این نوع توپولوژی کار راحتی است.

* انعطاف پذیر: شبکه کامپیوتری ترکیبی می‌تواند بر اساس الزامات سازمان و با بهینه یابی منابع موجود طراحی شود.

* قابل اجرا: توپولوژی ترکیبی از ترکیب دو یا تعدادی توپولوژی تشکیل شده است، پس می‌توانیم آن را به شکلی طراحی کنیم که نقطه های قوت توپولوژی‌های سازنده به حداکثر رسیده و نقطه های ضعف‌ از بین بروند.

• معایب

  چون که در یک توپولوژی ترکیبی، توپولوژی‌های متفاوت در کنار همدیگر قرار می‌گیرند، کنترل آن دشوار می‌شود. همینطور نگهداری این مدل توپولوژی خیلی سخت است. هزینه این توپولوژی در قیاس با سایر توپولوژی‌ها زیادتر است. عامل هزینه می‌تواند به علت هزینه یزیاد هاب یا دستگاه مرکزی باشد، چون که مجبور است به عمل خود در شبکه حتی وقتی که هر یک از گره‌‌ها خراب شوند نیز ادامه دهد. هزینه کابل کشی نیز زیاد می شود، چون که برای به اجرا درآوردن آن به کابل کشی زیادی نیاز است.
  نصب و اجرای این توپولوژی کار سختی است. چون  که توپولوژی‌های گوناگونب در آن وجود دارد که می بایست به یکدیگر وصل شوند. در عین حال، باید مطمئنی شویم که هیچ کدام از این ها از کار نیافتاده و این کار عملیات نصب و پیکربندی را دشوار می‌سازد. چند تا از این معایب در ادامه آورده شده است:

  * پیچیدگی طراحی: یکی از اصلی ترین نقاط ضعف توپولوژی ترکیبی طراحی آن است. پروسه نصب و پیکربندی آن نیاز به مهارت زیادی دارد.

  * زیرساخت پرهزینه: بدلیل اینکه که طراحی ترکیبی به طور معمول در مقیاس بزرگ انجام می‌شود، نیاز به سیستم خنک کننده، دستگاه‌های شبکه پیشرفته و کابل زیادی است.